Category "Blog"

CAM Race 2018 – terugblik van Fayette

23 augustus 2018
Daar zit ik dan… Weer thuis in Nederland. Wat een vakantie, wat een reis. Mijn zeiltas staat midden in de woonkamer. Ik kijk ernaar en droom terug naar onze zeilrace naar Noorwegen. We vertrokken een aantal dagen voor de race begon om nog te oefenen in Nederland. We hadden twee nieuwe teamgenoten, zij waren nog niet eerder met ons mee geweest, ik was heel benieuwd. Zodra we allemaal aan boord stapten in Lelystad, zat de sfeer er goed in. Wij, de vier jongeren en de twee schippers, hadden direct een klik. Ik had er vertrouwen in dat we met z’n zessen een mooie reis (en een goed resultaat) neer zouden kunnen gaan zetten. Na afscheid te hebben genomen van de familieleden zijn we begonnen met het plannen van de reis. Als eerste hebben we nagedacht over wat we wanneer zouden moeten eten. We hebben een super uitgebreide boodschappenlijst gemaakt en zijn naar de winkel vertrokken. In de supermarkt gingen wij als drie teams als een speer door de winkel. De auto werd volgeladen en we reden, na nog wat zeilpakken in de loods te hebben opgehaald, terug naar de boot. Toen begon het grote stouwen. Alles moest natuurlijk op een handige plek, we moesten er makkelijk bij kunnen maar het mocht niet schuiven. Hier zijn we wel even mee bezig geweest maar uiteindelijk…. Alles lag op zijn plek. Toen was er eindelijk het moment waar ik het meest naar uitgekeken had: we voeren uit! Op de punt van de haven hebben we Maren allemaal een high five gegeven en heeft Petra foto’s van ons gemaakt. Van Lelystad naar Enkhuizen, via Medemblik naar Hindeloopen en Harlingen toen naar Vlieland en ten slotte naar Lauwersoog. Daar was de start van de CAM race! Onderweg hebben we de fok stuk gezeild, een oogje bovenaan het zeil, waar de val aan vast zit, was versleten en we moesten dus last minute nog op zoek naar een zeilmaker in Lauwersoog. Dit is gelukkig gelukt door de fantastische contacten van Olaf. Twee van de jongeren zijn naar de zeilmaker gegaan en de rest van de bemanning heeft de boot omgezeild naar de buitenhaven en alvast eten klaar gemaakt. Hier hebben we de laatste avond voor de start een klein feestje gevierd (waar we de gemiddelde leeftijd aardig naar beneden hebben gehaald….). De dag dat we startten zijn we uitgezwaaid door familie. We hebben met zijn allen koffie gedronken aan de wal en daarna zijn we uitgevaren. De meeste familieleden mochten mee met een grote boot en hebben ons echt zien starten. Dit was voor ons super leuk, mede omdat Olaf een aantal keer vlak langs dat schip stuurde! Door goede samenwerking zijn we precies op het startsein over de finish gevlogen en begonnen we de race best goed. Na een uur zeilen kwam er opeens een RIB naast ons varen met… de vader van een van de bemanningsleden. Je kon zien hoe trots hij was! We hadden een lekkere wind voor het begin van de race en het was leuk om te zien hoe iedere boot zijn eigen tactiek had om de verplichte boeien te halen. Na de eerste verplichte boeien gehad te hebben, was het tijd om met elkaar avond te eten. Twee man hebben dit beneden voorbereid terwijl de anderen bovendeks bleven om te zeilen. Na het eten even opruimen en toen zijn we rond acht uur gestart met ons wachtsysteem. Het eerste team (twee jongeren en een schipper) ging vier uur slapen. Het andere team zorgde er dan voor dat er goed, snel en veilig gezeild werd. Volgens mij moest ik de eerste wacht slapen en ben ik niet direct gaan slapen. Ik ben eerst met mijn twee favoriete bemanningsleden gaan kroelen. Wij hadden namelijk twee super lieve kittens aan boord. Dit waren de nieuwe poezen van Petra, Maren en Olaf, en deze mochten mee naar Noorwegen. Ze waren super stoer en vonden het niet heel eng. Ik heb echt van de poesjes genoten! De nachten doorzeilen vind ik heerlijk. De golven blijven komen een gaan, en je kan lekker liggen terwijl je weet dat er veilig gezeild wordt. Toch vind ik het lastig om echt te slapen, het is lastig om het zeilen helemaal los te laten (omdat het gewoon TE leuk is!). De wind trok aan en we hebben in mijn wacht besloten wat te gaan spelen met trimmen en andere zeilen. Heerlijk vind ik dat, dan merk je dat de Live Your Dream net zo gevoelig is als de eenmansbootjes waarin ik voorheen zeilde. De wind bleef aantrekken en mijn volgende slaapwacht was de wind zo sterk dat we met zijn allen toch een rif hebben gezet. Daarna lag de boot veel stabieler en konden we ook even lekker slapen. Tot onze twee teamgenoten bovendeks het handjeklapspelletje ‘ik stond laatst voor een poppenkraam’ gingen zingen/klappen…. Gelukkig ben ik niet snel boos te krijgen…… hahahaha. Ik vond het heerlijk om bezig te zijn met de trimming van de zeilen, ik vond het sturen nog wel wat lastig (en heel spannend) omdat de golven zo hoog waren. Toch heb ik (heeeeeeel) eventjes gestuurd en eigenlijk ging dat best goed. Gelukkig pusht Olaf mensen op het moment dat hij weet dat ze iets kunnen. Het mooiste aan het zeilen met de Live Your Dream vind ik dat je daar de ruimte voor krijgt, dat je dingen spannend mag vinden, maar dat je ook alles mag (met een beetje druk soms) proberen. Daarna kijk je samen met een of meerdere bemanningsleden terug op hoe het ging en hoe je ervoor kan zorgen dat het de volgende keer minder eng is. Zo heb ik (met heel wat minder golven) best veel gestuurd in een andere zeilreis. Op het moment dat de Noorse kust in zicht kwam, hebben we alle bemanningsleden wakker gemaakt. We hoopten dat we met deze super wind zo de finish over zouden vliegen maar….. een paar mijl voor de finish… de wind viel helemaal weg. We lagen letterlijk stil. Samen met een hoop andere racers. Olaf heeft dit al een keer eerder meegemaakt en werd er een beetje chagrijnig van. De co-schipper heeft toen op een super goede manier (wel met verlies van een sixpack bier….) de boot over de finish weten te krijgen, terwijl Olaf en zijn nacht-shift nog even een uiltje knapten. Wat had de reis kort geduurd voor mijn gevoel… Ik kon nog een maand doorzeilen… maar toch… was ik zo blij als een klein meisje toen mijn ouders ons op de Noorse kade binnenhaalden! Na het aankomen hebben we met elkaar een kop koffie gedronken. Daarna had iedereen even tijd voor zichzelf. Ik ben samen met twee zeilmaatjes gaan ontbijten bij mijn ouders. De meiden zijn even de stad in gegaan en Olaf heeft geloof ik met wat race-genoten gekletst. ’s Middags zijn we met zijn allen gaan wandelen en zwemmen. Ik heb genoten. De volgende dag kwamen Maren en Petra aan boord en kwamen ook de vrouw en kinderen van de co-shipper aan in Noorwegen. ’s Avonds hebben we lekker gebarbecued en was de prijsuitreiking. Wij hebben met alle familie en zeilmaatjes heerlijk gezwommen en van de hoge duikplank gedoken. Deze reis was voor mij wederom een fantastische zeiltrip en laat mijn zeilbloed nog sneller stromen. Ik moet toch echt gaan sparen zodat ik dit soort reizen elk vrije moment kan gaan maken, want wat een geweldig leven is het op het water. Minka, Thetmar, Inge, Olaf en Pieter, onwijs bedankt voor deze geweldige ervaring. Inmiddels zijn we een paar weken verder en heb ik inmiddels gezellig met mijn zeilmaatje gegeten. Wanneer iedereen terug is van vakantie, zullen wij, als jongeren, weer met elkaar samenkomen. Vrienden voor het leven gemaakt! Veel liefs, Fayette

CAM Race 2018 – terugblik van Pieter

23 augustus 2018
Met een sms van de co-schipper en vervolgens een belletje met de schipper Olaf voeg ik mij bij de bemanning van de Live Your Dream. Twee weken varen. Start, de thuishaven in Lelystad. Waarna wij een week trainen op het IJsselmeer. Om vervolgens de CAM-race te starten in Lauwersoog met de finishlijn in Larvik.  Tussen het smsje met de co-schipper en ons vertrek zouden maar 10 dagen zitten. De reis naar Noorwegen is voor mij vooral ontzettend leerzaam geweest. Met mijn beperkte zeilervaring kan ik nu toch wel zeggen mijn weg op het water te kennen. Ik heb Noorwegen gezien, de Waddenzee en op sommige momenten niets dan water. Onze reis is vrij soepel geweest tot aan de start in Lauwersoog. Af en toe zelfs iets te soepel, de oversteek naar Vlieland hebben wij gedeeltelijk op de motor gedaan en op het IJsselmeer hebben wij nog om de boot kunnen zwemmen. Deze eerste week heeft ons wel het varen leren kennen, het optuigen van de verschillende race-zeilen en het besturen van de boot. De race naar Noorwegen bleek vervolgens de echte test. Bijvoorbeeld de korte nachten van twee afzonderlijke slaap-shifts van 4 uur, af en toe zelfs onderbroken door het gekeet bovendeks. Of het plotseling draaien van de wind waardoor je met de gehele bemanning een racezeil moet vervangen door de fok terwijl de golven je van het voordek spoelen. Om nog maar niet te spreken over de laatste avond en ochtend waar je van negen knopen snelheid tussen golven waarvan de hoogte tussen de 3-4 meter geschat wordt plotseling stil komt te liggen voor de finish. Met je laatste energie de mist en achterliggende boten zien naderen met nog een steenworp te gaan maar nauwelijks een knoop snelheid. De twee weken aan boord van de Live Your Dream waren een kans die mij last minute toekwam. Ik ben ontzettend dankbaar naar de stichting en de bemanning dat ik mee kon en dat ik er zo veel aan over heb kunnen houden. Kennis van mijzelf, contact met vijf geweldige zeelieden en een geweldige ervaring. Een kans als deze is iets moois en ik hoop dat ik niet de laatste ben die er mee bevoorrecht zal worden. Met vriendelijke groet, Pieter

CAM Race 2018 – terugblik van Minka

26 juli 2018
“Hi allemaal! Deze race naar Noorwegen was de eerste keer dat ik überhaupt gezeild had en ik vond het een super ervaring. We begonnen de week met zeilen van Lelystad naar Lauwersoog, heel rustig, overdag lekker zeilen en ’s avonds lekker genieten van het mooie weer en de stad waar we waren. Gaandeweg leerde ik hoe ik met het schip om moest gaan en ik vond het leuk dat ik steeds meer snapte en kon doen. Aangekomen in Lauwersoog moesten we een dag stilliggen maar wij hebben niet stil gelegen. De fok was kapot gegaan, die hebben we laten maken en we hebben het schip klaargemaakt voor de race. Die zaterdag was het zover, ik had er heel veel zin in maar vond het toch ook wel spannend. Het ging natuurlijk nu wel voor het echie maar dat maakte het ook weer heel leuk. Mijn hele familie kwam langs en ook mijn oma en haar vriend kwamen langs. Dat vond ik super gezellig en ze gingen ook op de boot om ons uit te zwaaien. Wij voeren eenmaal op zee nog ene paar keer langs die boot wat super leuk was want toen konden we weer naar elkaar zwaaien. Toen werden de vlag gestreken en begon de race. We kwamen een beetje in de knel met de andere andere schepen die langs de startboei moesten maar het ging gelukkig allemaal net goed. De race verliep goed, meestal hadden we gewoon goede wind en in de laatste nacht zelfs windkracht 6. Dat vond ik heel gaaf want de golven waren vrij hoog en de boot ging natuurlijk ook mee met die golven en dat vond ik echt cool om mee te maken. De 4 uur ’s nachts waarin ik de shift moest draaien en buiten zat waren soms wel een beetje zwaar maar het was ook wel heel gezellig. Ongeveer 841 meter voor de finish lagen we stil, de wind was weg en we deden er uiteindelijk nog 2.5 uur over om de finish te bereiken. We waren heel blij dat we er waren en hebben die dag genoten van het mooie weer en de prachtige natuur in Stavern. De dag daarna hebben we met z’n allen de boot schoongemaakt en gingen we naar de bbq. Ook dat was heel gezellig en daar namen we ook afscheid van elkaar, met de belofte om elkaar snel weer te zien! Ik vond de reis een fantastische ervaring en ik ben heel blij dat ik dit heb mogen meemaken!! Ik wil Olaf, Thetmar, Fayette, Pieter en Inge bedanken voor deze gezellige, mooie en leerzame reis naar Noorwegen, ik heb ervan genoten!!”

CAM Race 2018 – terugblik van Inge

25 juli 2018
“Woensdag 25 juli 2018. Inmiddels liggen we in de haven van Stavern en hebben we al een dagje in de haven achter de rug. Gisteren om +/- 07:45 uur voeren we de haven in en meerden we aan. Afgepeigerd, gefrustreerd, maar ook voldaan dat we de CAM-race hebben uitgevaren met dit team. De reis was vermoeiend, maar ook bijzonder en heel mooi. 4 dagen en 3 nachten, 62,7 uur! Het was geweldig en we hebben elk weer meegemaakt. Windstil, windkracht 6, zon, kou, etc. De crew was super en ik heb elk moment van de reis enorm genoten. Uiteindelijk zijn we als 6de geëindigd in onze klasse en ik denk dat we tevreden mogen zijn. De BBQ is nu net afgelopen en de helft van de crew is al van boord. Morgen vlieg ik terug naar Nederland en zit deze geweldige reis er toch echt, ook voor mij, op. Dankjewel Live Your Dream voor dit avontuur!”

Voorbereiding CAM Race 2016 – blog van Chris

1 juli 2016
Over twee weken vertrekken 4 jongeren voor de CAM race 2016. Na Marielle stelt ook Chris zich alvast aan jullie voor.
“En zo kom je via enkele omwegen terecht bij de Live Your Dream Foundation, die zich inzet voor jongeren met een chronische ziekte of aandoening. En niet zomaar: ze organiseren meerdaagse sportieve bijeenkomsten waarin de jongere zich niet alleen sportief kan ontwikkelen, maar ook aan doelen en teamwork kan werken. Nu wil het geval dat deze foundation binnenkort mee doet aan de Colin Archer Memorial Race (C.A.M. Race), met andere woorden: een hele stoere zeilwedstrijd van Lauwersoog naar Larvik (Noorwegen). Nu schrijf ik dit natuurlijk niet zomaar. Ik heb Live Your Dream benaderd voor meer informatie en na een heel leuk gesprek met Petra werd ik extra enthousiast en melde ik mij aan als mogelijke kandidaat. Even twijfelde ik of mijn Gilles de la Tourette ‘zwaar’ genoeg zou wegen om mee te mogen, maar dit bleek geen probleem te zijn. Sterker nog, er is al eens een jongen met Gilles de la Tourette mee geweest en dat ging goed! Nu, enkele weken en wat administratie verder + een hele vette bezichtiging op zeilboot ‘Live Your Dream’ is het definitief: ik ga mee zeilen! Jullie weten natuurlijk allemaal dat Chris + zeilen voorheen nog niet in hetzelfde woordenboek stonden. Daar is nu verandering in gekomen! Ik verdiep me momenteel in een boek over zeilen en ga vóór aanvang van de wedstrijd een week mee zeilen, zodat ik de beginselen van het zeilen onder de knie kan krijgen. Die eerste week zeilen we door heel Nederland en overnacht ik ook op de zeilboot. Dat is van 9 tot 16 juli. Dan, 16 juli, is het zover: de C.A.M. Race gaat van start en vanaf dan is het knallen! We zijn met 3 ervaren vrouwen en naast mij nog 2 ervaren mannen, dus we gaan voor de winst! Ik ben dan wel degene zonder ervaring, maar ik ga het gewoon leren! Naast dat dit erg leuk en avontuurlijk is, is dit natuurlijk ook een persoonlijke uitdaging, op fysiek en mentaal niveau. Wat kan ik fysiek aan en hoe zal het sociale aspect verlopen in een teamwork waarin we van elkaar afhankelijk zijn? Ik ben erg benieuwd! Even voor de duidelijkheid: ik zal van 16 tot en met 22 juli volledig onbereikbaar zijn. Daarna post ik uiteraard een interessant verslag van de twee weken zeilen!”

Nabeschouwing ervaring Mini Driehoek door Loes

8 januari 2015
Het zit er weer op: aan deze prachtige ervaring is een einde gekomen. Vanuit mijn eigen huisje – dat op de een of andere manier schommelend aanvoelt na twee weken op een boot te hebben geleefd – schrijf ik deze laatste blog.Afgelopen week zijn we ontzettend verwend door de Engelsen. Onze zeezeilreis was onderdeel van een groter evenement genaamd de Mini Driehoek. Meer dan 50 Nederlandse zeilboten hadden zich hiervoor opgegeven! Daarom ontving iedere haven in Engeland ons met veel bombarie en lekker eten: ze zagen al voor zich wat voor een goede verhalen wij in Nederland over deze havens zouden vertellen. In de haven van Hartlepool kreeg elke zeilboot in de sluis een persoonlijke escort naar de ligplaats, en ze hadden een grote kroeg geregeld waar we de wedstrijd Nederland-Chili konden gaan kijken.Onze boot lag naast die waar Olafs vader op zat, en we maakten kennis met deze andere zeilers. Op de steiger maakten we een barbecue op om de overwinning op Chili te vieren, en met wat Engelse “pints” achter de kiezen werd er volop gegrapt en moppen getapt. Dit zette aardig de toon voor de rest van de dagen. Biertjes, lekker eten (al dan niet verzorgd) en gezelligheid. Een dagje rust na de overtocht hadden we wel verdiend, en op woensdag hezen we de zeilen opnieuw, om naar Newcastle te racen.Dit was een officiële wedstrijd waar alle boten aan meededen en een nieuw toppunt in de zeilervaring. Vanwege onze bootgrootte zaten we bij de laatste groep die vertrok, onder andere met een boot die Loesje heette. Zij gaven ons bij de startboei nog een beetje ruimte die we niet meteen hadden kunnen afdwingen, en gingen toen van start (de burgemeester deed het startsein vanuit een bootje, maar maakte er wel een potje van). We schoten ervandoor samen met Loesje en een andere boot, en even gingen we gelijk op. Dat vond Olaf maar niks en hij zorgde er snel voor dat er een groter zeil (een codezero) in plaats van het fok gehesen werd. We zoefden onmiddellijk voorbij Loesje die we het nakijken gaven. Na een flinke poos een koers te hebben gevaren die afweek van de rest, lieten ze opnieuw hun mond openvallen, toen we een nóg groter zeil (genaker genaamd) hezen en vervolgens recht op ons doel afstoven. De wind duwde ons zo hard vooruit dat we tussen de acht en negen knopen voeren. Ondertussen haalden we de bootjes van de vorige sluislichtingen in, die ons ertoe probeerden te verleiden om van de koers af te wijken voor foto’s, maar daar trapten we mooi niet in. In Newcastle bij een officieel diner hoorde ik de schipper van Loesje iedereen vertellen hoe professioneel onze zeilwisselingen waren geweest en hoe geniaal onze koerstechniek. Dit diner vond op donderdag plaats: het was een cadeau van de burgemeester van Newcastle en daarom gingen we allemaal in smoking of chique jurk. Tijdens dit diner werd ook de eerste prijs bekendgemaakt van de race. De uitslag stond ook voor ons nog niet vast, want over ieder zijn tijd werd nog een factor berekend aan de hand van de grootte en het type van je boot. Hoe dan ook: toch wonnen we natuurlijk! Olaf kreeg de gelegenheid om aan alle aanwezigen vertellen waar zijn foundation voor staat en ik mocht het prijzenbeeldje in ontvangst nemen, dat overigens ontzettend mooi is. Wat kunnen we nu trots zijn dat we als team van chronisch zieken dit bereikt hebben! Tot slot wil ik nog kort vertellen over wat deze reis voor mijn diabetes, en vooral ook voor mij betekend heeft. Alles is goed gegaan met mijn ziekte, maar dat vereiste wel een zekere flexibiliteit. Onder de omstandigheden kon ik niet pietje precies zijn met alle factoren die de hoeveelheid benodigde insuline bepalen, maar moest ik vaak schatten. Daarom zat ik meestal liever iets te hoog in mijn bloedsuiker, maar wel veiliger. Ik denk dat het goed is om open te staan voor dat stukje flexibiliteit (tegenover perfectionisme), om daarvoor wel maximaal te kunnen leven en niet als ziekelingetje door het leven te gaan. Daarnaast zat er ook zeker veel uitdaging in het volbrengen van zo’n reis in goed teamverband, omdat één van ons op een heel andere golflengte communiceerde. We hebben hier veel energie in gestopt en ondanks dat er bijna sprake van was dat deze persoon nog vóór de oversteek naar huis ging, hebben we afspraken gemaakt en ervoor gekozen om dit samen te volbrengen. Daarmee bleefhet nog steeds moeilijk, maar ik hoop dat het intact blijven van het team voor iedereen een leerzame ervaring is geweest en een kans om te groeien. Voor mijzelf: na een lange periode zonder vakanties, reizen of andere grote uitdagingen, heb ik weer iets voelen borrelen. Ik heb nieuwe energie opgedaan en stap daarmee in nieuw vaarwater. Alles is nog vol verassingen maar ik voel een frisse wind voor de boeg.

Blog van Loes: “Groeten uit Engeland!”

8 januari 2015
We zitten nu vijf dagen op de boot. De Live Your Dream Foundation heeft me de kans gegeven om op deze spannende zeilreis mee te gaan waarbij we de oversteek naar Engeland maken, omdat ik diabetes type 1 heb: een chronische ziekte waar dag in dag uit mee om moet gaan. Mijn naam is Loes en ik heb sinds mijn 24ste diabetes, nu drie jaar geleden. Toen ik er een beetje aan gewend was geraakt, ben ik erover gaan bloggen en bij Young Voices gegaan. Dat is een groep jonge diabeten die ons verhaal over de ziekte op een realistische maar ook positieve manier aan de buitenwereld laat zien. Hierdoor ben ik met Olaf en de Live Your Dream Foundation in contact gekomen, en werd ik gevraagd voor deze reis. We zeilen met Olaf de schipper, een co-schipper en twee andere jongeren. Mike heeft ook diabetes en staat voor een vergelijkbare uitdaging als ik: ondanks een ander ritme en andere bezigheden toch onze bloedsuikers onder controle houden. De oversteek van de Noordzee is daarbij extra spannend, omdat je in shifts van vier uur slaapt en werkt, en omdat zeeziekte ook flink roet in ons eten zou kunnen gooien. De afgelopen dagen zijn we bekend geraakt met de boot en het zeilen, als voorbereiding op de zeezeiltocht. Zo leren we ook het team kennen, en daar zitten ook uitdagingen in! Paul, de andere jongere, is namelijk doof en dat is voor ons soms erg lastig communiceren. Dat vergt soms veel energie. In de training zijn we met harde wind tegen, opkruisend naar Enkhuizen gezeild, en de volgende dag met een prettig briesje in de rug naar Volendam. Daar keken we ’s avonds ten midden van de Volendammers de voetbalwedstrijd Nedeland-Australië, mooi sfeertje hoor! Gisteren in IJburg ben ik met Paul en Mike gaan shoppen voor een mooie jurk voor het einde van de reis. Als we volgende week namelijk in Newcastle aankomen worden we verwelkomd door de Engelsen met een chique diner. Het shoppen is gelukt: de vier heren aan boord hebben hun goedkeuring laten blijken. Morgen is de grote dag: vanuit IJmuiden zeilen we de zee op en begint de oversteek naar Hartlepool. De wind zal een verassing zijn: zowel richting als kracht. Ik heb nog helemaal geen voorstelling van hoe het zal zijn midden op zee, ver verwijderd van alle kusten. Spannend! Dinsdag 24 juni 2014: We liggen in de haven van Hartlepool. We hebben het dus gehaald! Gisteren kwamen we na een geweldige overtocht aan in deze supervriendelijke havenstad, waar we met open armen door de Engelsen zijn ontvangen. Maar eerst zal ik over mijn ervaringen op zee vertellen. Zaterdag vertrokken we uit IJmuiden met een pittig windje, dat ons mooi “aan de wind” op de juiste koers legde. Ik vond het heerlijk om aan het roer te zitten. Toch merkte ik al snel een groot verschil met zeilen op het IJsselmeer. ’s Ochtends vroeg hadden Mike en ik reispilletjes genomen om ons evenwichtsorgaan plat te leggen, maar met de fikse golven die de wind opjaagde, was het nog flink concentreren om niet misselijk te worden. Zolang ik me op de horizon focuste, hield ik het vol. Maar als ik, bijvoorbeeld voor het toilet, benedendeks moest gaan wist ik niet hoe snel ik weer boven moest komen. Het probleem met misselijk worden is groter door mijn diabetes: ik spuit namelijk insuline voor het eten, en stél dat ik dat eten eruit zou gooien en vervolgens niks meer binnen hou, dan zou de insuline ervoor kunnen zorgen dat ik bewusteloos raak. En dat wil ik zeker niet mee maken midden op zee. Omdat ik me tegen de avond nog niet beter voelde, ben ik op aanraden van Olaf gaan slapen. Benedendeks, dat wel, maar liggend voelde ik me meteen beter en was ik ook zo weg. De shift tussen acht en twaalf voeren Erik, de co-schipper, en ik samen. Hoewel de wind allang redelijk was gaan liggen, waren de zeilen nog steeds gehezen, en af en toe stond de motor aan ter ondersteuning. Terwijl de zon met een prachtige oranje afscheidsgloed de zee in dook, waren Erik en ik alle navigatieapparatuur en de perfecte zeil-afstemmingen aan het ontdekken. Onze volgende shift was tussen vier en acht uur ’s ochtends, en de zon groette ons vanuit het Noord-Oosten.  Hierdoor gingen wij aan de navigatieapparatuur twijfelen, en later aan onze educatie, maar kennelijk kun je voor en na de korste nacht van het jaar de zon een stuk noordelijker aan de horizon vinden. Op zondag om twaalf uur werd ik wakker gemaakt na mijn tweede slaapshift. Olaf fluisterde dat het helemaal windstil was. Zodra ik mijn hoofd uit de kajuit stak zag ik een adembenemend zicht: de zee was kalm en als een spiegel. Er liep geen rimpeltje over het water. Onze boot koersde rustig richting bestemming op de motor. Af en toe zagen we het kopje van een zeehond boven water uitstijgen dat ons nieuwsgierig bekeek. Gaaf hoor! De tweede nacht verliep ook grotendeels op de motor. De rotskust van Engeland was voor het donker al in zicht en rond vier uur, na de slaapshift, hebben Erik en ik weer de zeilen gehezen. Het laatste stukje gingen we weer lekker aan de wind en schuin, terwijl we konden genieten van het uitzicht. Om negen uur kwamen we eindelijk aan. Hartlepool is zo blij met de komst van de Nederlandse boten, dat ze ons flink in de watten hebben gelegd! We kregen zelfs een persoonlijke escort op de boot om onze ligplek te wijzen! Eind van de week zal ik meer over “the british experience” bloggen. Groeten uit Engeland!

Blog Noordzee Mini Driehoek door Paul

8 januari 2015
Mijn naam is Paul. Ik ben via LinkedIn in contact gekomen met Olaf en Petra van Live Your Dream Foundation voor de zeiltocht ‘Noordzee Mini Driehoek’ naar Engeland. Ik heb een auditieve functiebeperking (zwaar slechthorend) die ik heb opgelopen door de hersenvliesontsteking, toen ik zes maanden oud was. Gelukkig dankzij veel oefenen en logopedie kan ik mij goed redden met praten en liplezen. Afgelopen maandag, 16 juni werden we om 10:00 uur verwacht in Lelystad voor de start van tweeweekse zeilreis richting Engeland. Eerste dag: kennismaken met andere jongeren en natuurlijk ook met Olaf, de boot van binnen leren kennen en boodschappen doen voor de komende 1,5 week. Tweede dag: eindelijk zeilen;-) op weg naar Enkhuizen en ondertussen steeds meer weten over de zeilen, wat we allemaal moeten doen. Derde dag: ook weer zeilen, dan richting Volendam. Ook weer veel oefenen met zeilen. Groet, Paul

Blog Noordzee Mini Driehoek door Mike

8 januari 2015
Mijn naam is Mike en ik ben 19 jaar. Ik heb sinds mijn 6e al diabetes. Ik doe mee met de zeilreis ‘De Mini Driehoek’, omdat ik de controle van mijn diabetes wil verbeteren en dat kan perfect met deze reis. Ook wil ik van mijn hoogtevrees af. Naar het voordek lopen op het water is voor mij nog erg lastig, maar ik hoop hier vanaf te komen. Ik denk dat dat goed gaat lukken. Tot nu toe gaan sommige dingen moeilijk, waaronder het contact met een teamgenoot, maar het zeilen gaat goed. Ik heb al veel geleerd en het wordt steeds leuker. Ik merk dat het veel energie vraagt, maar door het enthousiasme krijg ik ook veel energie terug. We hebben er nu een aantal dagen opzitten en die verliepen zonder al te grote problemen. Er waait  een lekkere wind waardoor we mooie tochtjes hebben kunnen maken. Dat was de training en ik verwacht dat we genoeg hebben getraind om de oversteek te maken richting Hartlepool. Het is een leuk team en we kunnen het goed vinden met elkaar, hoewel we soms ook moeite moeten doen om duidelijk te zijn naar elkaar. Morgen vertrekken wij richting Engeland. Die reis zal, afhankelijk van de wind, ongeveer 60 uur duren. Daarna hebben we nog een trip naar Newcastle en daar zullen allerlei activiteiten plaats vinden. Ik kijk enorm uit naar de trip naar Engeland en ik hoop dat deze goed zal verlopen. Het is de bedoeling dat we de nachten 2 shifts van 4 uur zeilen en de andere 2 shifts van 4 uur zullen we tijd hebben om te slapen. Overdag zullen wij gewoon met zijn 5en zeilen. Ik kijk er erg naar uit en heb totaal geen verwachtingen van de wind en de hele reis. Mike