Daar zit ik dan… Weer thuis in Nederland. Wat een vakantie, wat een reis. Mijn zeiltas staat midden in de woonkamer. Ik kijk ernaar en droom terug naar onze zeilrace naar Noorwegen. We vertrokken een aantal dagen voor de race begon om nog te oefenen in Nederland. We hadden twee nieuwe teamgenoten, zij waren nog niet eerder met ons mee geweest, ik was heel benieuwd. Zodra we allemaal aan boord stapten in Lelystad, zat de sfeer er goed in. Wij, de vier jongeren en de twee schippers, hadden direct een klik. Ik had er vertrouwen in dat we met z’n zessen een mooie reis (en een goed resultaat) neer zouden kunnen gaan zetten. Na afscheid te hebben genomen van de familieleden zijn we begonnen met het plannen van de reis. Als eerste hebben we nagedacht over wat we wanneer zouden moeten eten. We hebben een super uitgebreide boodschappenlijst gemaakt en zijn naar de winkel vertrokken. In de supermarkt gingen wij als drie teams als een speer door de winkel. De auto werd volgeladen en we reden, na nog wat zeilpakken in de loods te hebben opgehaald, terug naar de boot. Toen begon het grote stouwen. Alles moest natuurlijk op een handige plek, we moesten er makkelijk bij kunnen maar het mocht niet schuiven. Hier zijn we wel even mee bezig geweest maar uiteindelijk…. Alles lag op zijn plek. Toen was er eindelijk het moment waar ik het meest naar uitgekeken had: we voeren uit! Op de punt van de haven hebben we Maren allemaal een high five gegeven en heeft Petra foto’s van ons gemaakt. Van Lelystad naar Enkhuizen, via Medemblik naar Hindeloopen en Harlingen toen naar Vlieland en ten slotte naar Lauwersoog. Daar was de start van de CAM race! Onderweg hebben we de fok stuk gezeild, een oogje bovenaan het zeil, waar de val aan vast zit, was versleten en we moesten dus last minute nog op zoek naar een zeilmaker in Lauwersoog. Dit is gelukkig gelukt door de fantastische contacten van Olaf. Twee van de jongeren zijn naar de zeilmaker gegaan en de rest van de bemanning heeft de boot omgezeild naar de buitenhaven en alvast eten klaar gemaakt. Hier hebben we de laatste avond voor de start een klein feestje gevierd (waar we de gemiddelde leeftijd aardig naar beneden hebben gehaald….). De dag dat we startten zijn we uitgezwaaid door familie. We hebben met zijn allen koffie gedronken aan de wal en daarna zijn we uitgevaren. De meeste familieleden mochten mee met een grote boot en hebben ons echt zien starten. Dit was voor ons super leuk, mede omdat Olaf een aantal keer vlak langs dat schip stuurde! Door goede samenwerking zijn we precies op het startsein over de finish gevlogen en begonnen we de race best goed. Na een uur zeilen kwam er opeens een RIB naast ons varen met… de vader van een van de bemanningsleden. Je kon zien hoe trots hij was! We hadden een lekkere wind voor het begin van de race en het was leuk om te zien hoe iedere boot zijn eigen tactiek had om de verplichte boeien te halen. Na de eerste verplichte boeien gehad te hebben, was het tijd om met elkaar avond te eten. Twee man hebben dit beneden voorbereid terwijl de anderen bovendeks bleven om te zeilen. Na het eten even opruimen en toen zijn we rond acht uur gestart met ons wachtsysteem. Het eerste team (twee jongeren en een schipper) ging vier uur slapen. Het andere team zorgde er dan voor dat er goed, snel en veilig gezeild werd. Volgens mij moest ik de eerste wacht slapen en ben ik niet direct gaan slapen. Ik ben eerst met mijn twee favoriete bemanningsleden gaan kroelen. Wij hadden namelijk twee super lieve kittens aan boord. Dit waren de nieuwe poezen van Petra, Maren en Olaf, en deze mochten mee naar Noorwegen. Ze waren super stoer en vonden het niet heel eng. Ik heb echt van de poesjes genoten! De nachten doorzeilen vind ik heerlijk. De golven blijven komen een gaan, en je kan lekker liggen terwijl je weet dat er veilig gezeild wordt. Toch vind ik het lastig om echt te slapen, het is lastig om het zeilen helemaal los te laten (omdat het gewoon TE leuk is!). De wind trok aan en we hebben in mijn wacht besloten wat te gaan spelen met trimmen en andere zeilen. Heerlijk vind ik dat, dan merk je dat de Live Your Dream net zo gevoelig is als de eenmansbootjes waarin ik voorheen zeilde. De wind bleef aantrekken en mijn volgende slaapwacht was de wind zo sterk dat we met zijn allen toch een rif hebben gezet. Daarna lag de boot veel stabieler en konden we ook even lekker slapen. Tot onze twee teamgenoten bovendeks het handjeklapspelletje ‘ik stond laatst voor een poppenkraam’ gingen zingen/klappen…. Gelukkig ben ik niet snel boos te krijgen…… hahahaha. Ik vond het heerlijk om bezig te zijn met de trimming van de zeilen, ik vond het sturen nog wel wat lastig (en heel spannend) omdat de golven zo hoog waren. Toch heb ik (heeeeeeel) eventjes gestuurd en eigenlijk ging dat best goed. Gelukkig pusht Olaf mensen op het moment dat hij weet dat ze iets kunnen. Het mooiste aan het zeilen met de Live Your Dream vind ik dat je daar de ruimte voor krijgt, dat je dingen spannend mag vinden, maar dat je ook alles mag (met een beetje druk soms) proberen. Daarna kijk je samen met een of meerdere bemanningsleden terug op hoe het ging en hoe je ervoor kan zorgen dat het de volgende keer minder eng is. Zo heb ik (met heel wat minder golven) best veel gestuurd in een andere zeilreis. Op het moment dat de Noorse kust in zicht kwam, hebben we alle bemanningsleden wakker gemaakt. We hoopten dat we met deze super wind zo de finish over zouden vliegen maar….. een paar mijl voor de finish… de wind viel helemaal weg. We lagen letterlijk stil. Samen met een hoop andere racers. Olaf heeft dit al een keer eerder meegemaakt en werd er een beetje chagrijnig van. De co-schipper heeft toen op een super goede manier (wel met verlies van een sixpack bier….) de boot over de finish weten te krijgen, terwijl Olaf en zijn nacht-shift nog even een uiltje knapten. Wat had de reis kort geduurd voor mijn gevoel… Ik kon nog een maand doorzeilen… maar toch… was ik zo blij als een klein meisje toen mijn ouders ons op de Noorse kade binnenhaalden! Na het aankomen hebben we met elkaar een kop koffie gedronken. Daarna had iedereen even tijd voor zichzelf. Ik ben samen met twee zeilmaatjes gaan ontbijten bij mijn ouders. De meiden zijn even de stad in gegaan en Olaf heeft geloof ik met wat race-genoten gekletst. ’s Middags zijn we met zijn allen gaan wandelen en zwemmen. Ik heb genoten. De volgende dag kwamen Maren en Petra aan boord en kwamen ook de vrouw en kinderen van de co-shipper aan in Noorwegen. ’s Avonds hebben we lekker gebarbecued en was de prijsuitreiking. Wij hebben met alle familie en zeilmaatjes heerlijk gezwommen en van de hoge duikplank gedoken. Deze reis was voor mij wederom een fantastische zeiltrip en laat mijn zeilbloed nog sneller stromen. Ik moet toch echt gaan sparen zodat ik dit soort reizen elk vrije moment kan gaan maken, want wat een geweldig leven is het op het water. Minka, Thetmar, Inge, Olaf en Pieter, onwijs bedankt voor deze geweldige ervaring. Inmiddels zijn we een paar weken verder en heb ik inmiddels gezellig met mijn zeilmaatje gegeten. Wanneer iedereen terug is van vakantie, zullen wij, als jongeren, weer met elkaar samenkomen. Vrienden voor het leven gemaakt! Veel liefs, Fayette