Het zit er weer op: aan deze prachtige ervaring is een einde gekomen. Vanuit mijn eigen huisje – dat op de een of andere manier schommelend aanvoelt na twee weken op een boot te hebben geleefd – schrijf ik deze laatste blog.Afgelopen week zijn we ontzettend verwend door de Engelsen. Onze zeezeilreis was onderdeel van een groter evenement genaamd de Mini Driehoek. Meer dan 50 Nederlandse zeilboten hadden zich hiervoor opgegeven! Daarom ontving iedere haven in Engeland ons met veel bombarie en lekker eten: ze zagen al voor zich wat voor een goede verhalen wij in Nederland over deze havens zouden vertellen. In de haven van Hartlepool kreeg elke zeilboot in de sluis een persoonlijke escort naar de ligplaats, en ze hadden een grote kroeg geregeld waar we de wedstrijd Nederland-Chili konden gaan kijken.Onze boot lag naast die waar Olafs vader op zat, en we maakten kennis met deze andere zeilers. Op de steiger maakten we een barbecue op om de overwinning op Chili te vieren, en met wat Engelse “pints” achter de kiezen werd er volop gegrapt en moppen getapt. Dit zette aardig de toon voor de rest van de dagen. Biertjes, lekker eten (al dan niet verzorgd) en gezelligheid. Een dagje rust na de overtocht hadden we wel verdiend, en op woensdag hezen we de zeilen opnieuw, om naar Newcastle te racen.Dit was een officiële wedstrijd waar alle boten aan meededen en een nieuw toppunt in de zeilervaring. Vanwege onze bootgrootte zaten we bij de laatste groep die vertrok, onder andere met een boot die Loesje heette. Zij gaven ons bij de startboei nog een beetje ruimte die we niet meteen hadden kunnen afdwingen, en gingen toen van start (de burgemeester deed het startsein vanuit een bootje, maar maakte er wel een potje van). We schoten ervandoor samen met Loesje en een andere boot, en even gingen we gelijk op. Dat vond Olaf maar niks en hij zorgde er snel voor dat er een groter zeil (een codezero) in plaats van het fok gehesen werd. We zoefden onmiddellijk voorbij Loesje die we het nakijken gaven. Na een flinke poos een koers te hebben gevaren die afweek van de rest, lieten ze opnieuw hun mond openvallen, toen we een nóg groter zeil (genaker genaamd) hezen en vervolgens recht op ons doel afstoven. De wind duwde ons zo hard vooruit dat we tussen de acht en negen knopen voeren. Ondertussen haalden we de bootjes van de vorige sluislichtingen in, die ons ertoe probeerden te verleiden om van de koers af te wijken voor foto’s, maar daar trapten we mooi niet in. In Newcastle bij een officieel diner hoorde ik de schipper van Loesje iedereen vertellen hoe professioneel onze zeilwisselingen waren geweest en hoe geniaal onze koerstechniek. Dit diner vond op donderdag plaats: het was een cadeau van de burgemeester van Newcastle en daarom gingen we allemaal in smoking of chique jurk. Tijdens dit diner werd ook de eerste prijs bekendgemaakt van de race. De uitslag stond ook voor ons nog niet vast, want over ieder zijn tijd werd nog een factor berekend aan de hand van de grootte en het type van je boot. Hoe dan ook: toch wonnen we natuurlijk! Olaf kreeg de gelegenheid om aan alle aanwezigen vertellen waar zijn foundation voor staat en ik mocht het prijzenbeeldje in ontvangst nemen, dat overigens ontzettend mooi is. Wat kunnen we nu trots zijn dat we als team van chronisch zieken dit bereikt hebben! Tot slot wil ik nog kort vertellen over wat deze reis voor mijn diabetes, en vooral ook voor mij betekend heeft. Alles is goed gegaan met mijn ziekte, maar dat vereiste wel een zekere flexibiliteit. Onder de omstandigheden kon ik niet pietje precies zijn met alle factoren die de hoeveelheid benodigde insuline bepalen, maar moest ik vaak schatten. Daarom zat ik meestal liever iets te hoog in mijn bloedsuiker, maar wel veiliger. Ik denk dat het goed is om open te staan voor dat stukje flexibiliteit (tegenover perfectionisme), om daarvoor wel maximaal te kunnen leven en niet als ziekelingetje door het leven te gaan. Daarnaast zat er ook zeker veel uitdaging in het volbrengen van zo’n reis in goed teamverband, omdat één van ons op een heel andere golflengte communiceerde. We hebben hier veel energie in gestopt en ondanks dat er bijna sprake van was dat deze persoon nog vóór de oversteek naar huis ging, hebben we afspraken gemaakt en ervoor gekozen om dit samen te volbrengen. Daarmee bleefhet nog steeds moeilijk, maar ik hoop dat het intact blijven van het team voor iedereen een leerzame ervaring is geweest en een kans om te groeien. Voor mijzelf: na een lange periode zonder vakanties, reizen of andere grote uitdagingen, heb ik weer iets voelen borrelen. Ik heb nieuwe energie opgedaan en stap daarmee in nieuw vaarwater. Alles is nog vol verassingen maar ik voel een frisse wind voor de boeg.