Blog van Loes: “Groeten uit Engeland!”

We zitten nu vijf dagen op de boot. De Live Your Dream Foundation heeft me de kans gegeven om op deze spannende zeilreis mee te gaan waarbij we de oversteek naar Engeland maken, omdat ik diabetes type 1 heb: een chronische ziekte waar dag in dag uit mee om moet gaan. Mijn naam is Loes en ik heb sinds mijn 24ste diabetes, nu drie jaar geleden. Toen ik er een beetje aan gewend was geraakt, ben ik erover gaan bloggen en bij Young Voices gegaan. Dat is een groep jonge diabeten die ons verhaal over de ziekte op een realistische maar ook positieve manier aan de buitenwereld laat zien. Hierdoor ben ik met Olaf en de Live Your Dream Foundation in contact gekomen, en werd ik gevraagd voor deze reis. We zeilen met Olaf de schipper, een co-schipper en twee andere jongeren. Mike heeft ook diabetes en staat voor een vergelijkbare uitdaging als ik: ondanks een ander ritme en andere bezigheden toch onze bloedsuikers onder controle houden. De oversteek van de Noordzee is daarbij extra spannend, omdat je in shifts van vier uur slaapt en werkt, en omdat zeeziekte ook flink roet in ons eten zou kunnen gooien. De afgelopen dagen zijn we bekend geraakt met de boot en het zeilen, als voorbereiding op de zeezeiltocht. Zo leren we ook het team kennen, en daar zitten ook uitdagingen in! Paul, de andere jongere, is namelijk doof en dat is voor ons soms erg lastig communiceren. Dat vergt soms veel energie. In de training zijn we met harde wind tegen, opkruisend naar Enkhuizen gezeild, en de volgende dag met een prettig briesje in de rug naar Volendam. Daar keken we ’s avonds ten midden van de Volendammers de voetbalwedstrijd Nedeland-Australië, mooi sfeertje hoor! Gisteren in IJburg ben ik met Paul en Mike gaan shoppen voor een mooie jurk voor het einde van de reis. Als we volgende week namelijk in Newcastle aankomen worden we verwelkomd door de Engelsen met een chique diner. Het shoppen is gelukt: de vier heren aan boord hebben hun goedkeuring laten blijken. Morgen is de grote dag: vanuit IJmuiden zeilen we de zee op en begint de oversteek naar Hartlepool. De wind zal een verassing zijn: zowel richting als kracht. Ik heb nog helemaal geen voorstelling van hoe het zal zijn midden op zee, ver verwijderd van alle kusten. Spannend! Dinsdag 24 juni 2014: We liggen in de haven van Hartlepool. We hebben het dus gehaald! Gisteren kwamen we na een geweldige overtocht aan in deze supervriendelijke havenstad, waar we met open armen door de Engelsen zijn ontvangen. Maar eerst zal ik over mijn ervaringen op zee vertellen. Zaterdag vertrokken we uit IJmuiden met een pittig windje, dat ons mooi “aan de wind” op de juiste koers legde. Ik vond het heerlijk om aan het roer te zitten. Toch merkte ik al snel een groot verschil met zeilen op het IJsselmeer. ’s Ochtends vroeg hadden Mike en ik reispilletjes genomen om ons evenwichtsorgaan plat te leggen, maar met de fikse golven die de wind opjaagde, was het nog flink concentreren om niet misselijk te worden. Zolang ik me op de horizon focuste, hield ik het vol. Maar als ik, bijvoorbeeld voor het toilet, benedendeks moest gaan wist ik niet hoe snel ik weer boven moest komen. Het probleem met misselijk worden is groter door mijn diabetes: ik spuit namelijk insuline voor het eten, en stél dat ik dat eten eruit zou gooien en vervolgens niks meer binnen hou, dan zou de insuline ervoor kunnen zorgen dat ik bewusteloos raak. En dat wil ik zeker niet mee maken midden op zee. Omdat ik me tegen de avond nog niet beter voelde, ben ik op aanraden van Olaf gaan slapen. Benedendeks, dat wel, maar liggend voelde ik me meteen beter en was ik ook zo weg. De shift tussen acht en twaalf voeren Erik, de co-schipper, en ik samen. Hoewel de wind allang redelijk was gaan liggen, waren de zeilen nog steeds gehezen, en af en toe stond de motor aan ter ondersteuning. Terwijl de zon met een prachtige oranje afscheidsgloed de zee in dook, waren Erik en ik alle navigatieapparatuur en de perfecte zeil-afstemmingen aan het ontdekken. Onze volgende shift was tussen vier en acht uur ’s ochtends, en de zon groette ons vanuit het Noord-Oosten.  Hierdoor gingen wij aan de navigatieapparatuur twijfelen, en later aan onze educatie, maar kennelijk kun je voor en na de korste nacht van het jaar de zon een stuk noordelijker aan de horizon vinden. Op zondag om twaalf uur werd ik wakker gemaakt na mijn tweede slaapshift. Olaf fluisterde dat het helemaal windstil was. Zodra ik mijn hoofd uit de kajuit stak zag ik een adembenemend zicht: de zee was kalm en als een spiegel. Er liep geen rimpeltje over het water. Onze boot koersde rustig richting bestemming op de motor. Af en toe zagen we het kopje van een zeehond boven water uitstijgen dat ons nieuwsgierig bekeek. Gaaf hoor! De tweede nacht verliep ook grotendeels op de motor. De rotskust van Engeland was voor het donker al in zicht en rond vier uur, na de slaapshift, hebben Erik en ik weer de zeilen gehezen. Het laatste stukje gingen we weer lekker aan de wind en schuin, terwijl we konden genieten van het uitzicht. Om negen uur kwamen we eindelijk aan. Hartlepool is zo blij met de komst van de Nederlandse boten, dat ze ons flink in de watten hebben gelegd! We kregen zelfs een persoonlijke escort op de boot om onze ligplek te wijzen! Eind van de week zal ik meer over “the british experience” bloggen. Groeten uit Engeland!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *