Nabeschouwing ervaring Mini Driehoek door Loes

8 januari 2015
Het zit er weer op: aan deze prachtige ervaring is een einde gekomen. Vanuit mijn eigen huisje – dat op de een of andere manier schommelend aanvoelt na twee weken op een boot te hebben geleefd – schrijf ik deze laatste blog.Afgelopen week zijn we ontzettend verwend door de Engelsen. Onze zeezeilreis was onderdeel van een groter evenement genaamd de Mini Driehoek. Meer dan 50 Nederlandse zeilboten hadden zich hiervoor opgegeven! Daarom ontving iedere haven in Engeland ons met veel bombarie en lekker eten: ze zagen al voor zich wat voor een goede verhalen wij in Nederland over deze havens zouden vertellen. In de haven van Hartlepool kreeg elke zeilboot in de sluis een persoonlijke escort naar de ligplaats, en ze hadden een grote kroeg geregeld waar we de wedstrijd Nederland-Chili konden gaan kijken.Onze boot lag naast die waar Olafs vader op zat, en we maakten kennis met deze andere zeilers. Op de steiger maakten we een barbecue op om de overwinning op Chili te vieren, en met wat Engelse “pints” achter de kiezen werd er volop gegrapt en moppen getapt. Dit zette aardig de toon voor de rest van de dagen. Biertjes, lekker eten (al dan niet verzorgd) en gezelligheid. Een dagje rust na de overtocht hadden we wel verdiend, en op woensdag hezen we de zeilen opnieuw, om naar Newcastle te racen.Dit was een officiële wedstrijd waar alle boten aan meededen en een nieuw toppunt in de zeilervaring. Vanwege onze bootgrootte zaten we bij de laatste groep die vertrok, onder andere met een boot die Loesje heette. Zij gaven ons bij de startboei nog een beetje ruimte die we niet meteen hadden kunnen afdwingen, en gingen toen van start (de burgemeester deed het startsein vanuit een bootje, maar maakte er wel een potje van). We schoten ervandoor samen met Loesje en een andere boot, en even gingen we gelijk op. Dat vond Olaf maar niks en hij zorgde er snel voor dat er een groter zeil (een codezero) in plaats van het fok gehesen werd. We zoefden onmiddellijk voorbij Loesje die we het nakijken gaven. Na een flinke poos een koers te hebben gevaren die afweek van de rest, lieten ze opnieuw hun mond openvallen, toen we een nóg groter zeil (genaker genaamd) hezen en vervolgens recht op ons doel afstoven. De wind duwde ons zo hard vooruit dat we tussen de acht en negen knopen voeren. Ondertussen haalden we de bootjes van de vorige sluislichtingen in, die ons ertoe probeerden te verleiden om van de koers af te wijken voor foto’s, maar daar trapten we mooi niet in. In Newcastle bij een officieel diner hoorde ik de schipper van Loesje iedereen vertellen hoe professioneel onze zeilwisselingen waren geweest en hoe geniaal onze koerstechniek. Dit diner vond op donderdag plaats: het was een cadeau van de burgemeester van Newcastle en daarom gingen we allemaal in smoking of chique jurk. Tijdens dit diner werd ook de eerste prijs bekendgemaakt van de race. De uitslag stond ook voor ons nog niet vast, want over ieder zijn tijd werd nog een factor berekend aan de hand van de grootte en het type van je boot. Hoe dan ook: toch wonnen we natuurlijk! Olaf kreeg de gelegenheid om aan alle aanwezigen vertellen waar zijn foundation voor staat en ik mocht het prijzenbeeldje in ontvangst nemen, dat overigens ontzettend mooi is. Wat kunnen we nu trots zijn dat we als team van chronisch zieken dit bereikt hebben! Tot slot wil ik nog kort vertellen over wat deze reis voor mijn diabetes, en vooral ook voor mij betekend heeft. Alles is goed gegaan met mijn ziekte, maar dat vereiste wel een zekere flexibiliteit. Onder de omstandigheden kon ik niet pietje precies zijn met alle factoren die de hoeveelheid benodigde insuline bepalen, maar moest ik vaak schatten. Daarom zat ik meestal liever iets te hoog in mijn bloedsuiker, maar wel veiliger. Ik denk dat het goed is om open te staan voor dat stukje flexibiliteit (tegenover perfectionisme), om daarvoor wel maximaal te kunnen leven en niet als ziekelingetje door het leven te gaan. Daarnaast zat er ook zeker veel uitdaging in het volbrengen van zo’n reis in goed teamverband, omdat één van ons op een heel andere golflengte communiceerde. We hebben hier veel energie in gestopt en ondanks dat er bijna sprake van was dat deze persoon nog vóór de oversteek naar huis ging, hebben we afspraken gemaakt en ervoor gekozen om dit samen te volbrengen. Daarmee bleefhet nog steeds moeilijk, maar ik hoop dat het intact blijven van het team voor iedereen een leerzame ervaring is geweest en een kans om te groeien. Voor mijzelf: na een lange periode zonder vakanties, reizen of andere grote uitdagingen, heb ik weer iets voelen borrelen. Ik heb nieuwe energie opgedaan en stap daarmee in nieuw vaarwater. Alles is nog vol verassingen maar ik voel een frisse wind voor de boeg.

Blog van Loes: “Groeten uit Engeland!”

8 januari 2015
We zitten nu vijf dagen op de boot. De Live Your Dream Foundation heeft me de kans gegeven om op deze spannende zeilreis mee te gaan waarbij we de oversteek naar Engeland maken, omdat ik diabetes type 1 heb: een chronische ziekte waar dag in dag uit mee om moet gaan. Mijn naam is Loes en ik heb sinds mijn 24ste diabetes, nu drie jaar geleden. Toen ik er een beetje aan gewend was geraakt, ben ik erover gaan bloggen en bij Young Voices gegaan. Dat is een groep jonge diabeten die ons verhaal over de ziekte op een realistische maar ook positieve manier aan de buitenwereld laat zien. Hierdoor ben ik met Olaf en de Live Your Dream Foundation in contact gekomen, en werd ik gevraagd voor deze reis. We zeilen met Olaf de schipper, een co-schipper en twee andere jongeren. Mike heeft ook diabetes en staat voor een vergelijkbare uitdaging als ik: ondanks een ander ritme en andere bezigheden toch onze bloedsuikers onder controle houden. De oversteek van de Noordzee is daarbij extra spannend, omdat je in shifts van vier uur slaapt en werkt, en omdat zeeziekte ook flink roet in ons eten zou kunnen gooien. De afgelopen dagen zijn we bekend geraakt met de boot en het zeilen, als voorbereiding op de zeezeiltocht. Zo leren we ook het team kennen, en daar zitten ook uitdagingen in! Paul, de andere jongere, is namelijk doof en dat is voor ons soms erg lastig communiceren. Dat vergt soms veel energie. In de training zijn we met harde wind tegen, opkruisend naar Enkhuizen gezeild, en de volgende dag met een prettig briesje in de rug naar Volendam. Daar keken we ’s avonds ten midden van de Volendammers de voetbalwedstrijd Nedeland-Australië, mooi sfeertje hoor! Gisteren in IJburg ben ik met Paul en Mike gaan shoppen voor een mooie jurk voor het einde van de reis. Als we volgende week namelijk in Newcastle aankomen worden we verwelkomd door de Engelsen met een chique diner. Het shoppen is gelukt: de vier heren aan boord hebben hun goedkeuring laten blijken. Morgen is de grote dag: vanuit IJmuiden zeilen we de zee op en begint de oversteek naar Hartlepool. De wind zal een verassing zijn: zowel richting als kracht. Ik heb nog helemaal geen voorstelling van hoe het zal zijn midden op zee, ver verwijderd van alle kusten. Spannend! Dinsdag 24 juni 2014: We liggen in de haven van Hartlepool. We hebben het dus gehaald! Gisteren kwamen we na een geweldige overtocht aan in deze supervriendelijke havenstad, waar we met open armen door de Engelsen zijn ontvangen. Maar eerst zal ik over mijn ervaringen op zee vertellen. Zaterdag vertrokken we uit IJmuiden met een pittig windje, dat ons mooi “aan de wind” op de juiste koers legde. Ik vond het heerlijk om aan het roer te zitten. Toch merkte ik al snel een groot verschil met zeilen op het IJsselmeer. ’s Ochtends vroeg hadden Mike en ik reispilletjes genomen om ons evenwichtsorgaan plat te leggen, maar met de fikse golven die de wind opjaagde, was het nog flink concentreren om niet misselijk te worden. Zolang ik me op de horizon focuste, hield ik het vol. Maar als ik, bijvoorbeeld voor het toilet, benedendeks moest gaan wist ik niet hoe snel ik weer boven moest komen. Het probleem met misselijk worden is groter door mijn diabetes: ik spuit namelijk insuline voor het eten, en stél dat ik dat eten eruit zou gooien en vervolgens niks meer binnen hou, dan zou de insuline ervoor kunnen zorgen dat ik bewusteloos raak. En dat wil ik zeker niet mee maken midden op zee. Omdat ik me tegen de avond nog niet beter voelde, ben ik op aanraden van Olaf gaan slapen. Benedendeks, dat wel, maar liggend voelde ik me meteen beter en was ik ook zo weg. De shift tussen acht en twaalf voeren Erik, de co-schipper, en ik samen. Hoewel de wind allang redelijk was gaan liggen, waren de zeilen nog steeds gehezen, en af en toe stond de motor aan ter ondersteuning. Terwijl de zon met een prachtige oranje afscheidsgloed de zee in dook, waren Erik en ik alle navigatieapparatuur en de perfecte zeil-afstemmingen aan het ontdekken. Onze volgende shift was tussen vier en acht uur ’s ochtends, en de zon groette ons vanuit het Noord-Oosten.  Hierdoor gingen wij aan de navigatieapparatuur twijfelen, en later aan onze educatie, maar kennelijk kun je voor en na de korste nacht van het jaar de zon een stuk noordelijker aan de horizon vinden. Op zondag om twaalf uur werd ik wakker gemaakt na mijn tweede slaapshift. Olaf fluisterde dat het helemaal windstil was. Zodra ik mijn hoofd uit de kajuit stak zag ik een adembenemend zicht: de zee was kalm en als een spiegel. Er liep geen rimpeltje over het water. Onze boot koersde rustig richting bestemming op de motor. Af en toe zagen we het kopje van een zeehond boven water uitstijgen dat ons nieuwsgierig bekeek. Gaaf hoor! De tweede nacht verliep ook grotendeels op de motor. De rotskust van Engeland was voor het donker al in zicht en rond vier uur, na de slaapshift, hebben Erik en ik weer de zeilen gehezen. Het laatste stukje gingen we weer lekker aan de wind en schuin, terwijl we konden genieten van het uitzicht. Om negen uur kwamen we eindelijk aan. Hartlepool is zo blij met de komst van de Nederlandse boten, dat ze ons flink in de watten hebben gelegd! We kregen zelfs een persoonlijke escort op de boot om onze ligplek te wijzen! Eind van de week zal ik meer over “the british experience” bloggen. Groeten uit Engeland!

Blog Noordzee Mini Driehoek door Paul

8 januari 2015
Mijn naam is Paul. Ik ben via LinkedIn in contact gekomen met Olaf en Petra van Live Your Dream Foundation voor de zeiltocht ‘Noordzee Mini Driehoek’ naar Engeland. Ik heb een auditieve functiebeperking (zwaar slechthorend) die ik heb opgelopen door de hersenvliesontsteking, toen ik zes maanden oud was. Gelukkig dankzij veel oefenen en logopedie kan ik mij goed redden met praten en liplezen. Afgelopen maandag, 16 juni werden we om 10:00 uur verwacht in Lelystad voor de start van tweeweekse zeilreis richting Engeland. Eerste dag: kennismaken met andere jongeren en natuurlijk ook met Olaf, de boot van binnen leren kennen en boodschappen doen voor de komende 1,5 week. Tweede dag: eindelijk zeilen;-) op weg naar Enkhuizen en ondertussen steeds meer weten over de zeilen, wat we allemaal moeten doen. Derde dag: ook weer zeilen, dan richting Volendam. Ook weer veel oefenen met zeilen. Groet, Paul

Blog Noordzee Mini Driehoek door Mike

8 januari 2015
Mijn naam is Mike en ik ben 19 jaar. Ik heb sinds mijn 6e al diabetes. Ik doe mee met de zeilreis ‘De Mini Driehoek’, omdat ik de controle van mijn diabetes wil verbeteren en dat kan perfect met deze reis. Ook wil ik van mijn hoogtevrees af. Naar het voordek lopen op het water is voor mij nog erg lastig, maar ik hoop hier vanaf te komen. Ik denk dat dat goed gaat lukken. Tot nu toe gaan sommige dingen moeilijk, waaronder het contact met een teamgenoot, maar het zeilen gaat goed. Ik heb al veel geleerd en het wordt steeds leuker. Ik merk dat het veel energie vraagt, maar door het enthousiasme krijg ik ook veel energie terug. We hebben er nu een aantal dagen opzitten en die verliepen zonder al te grote problemen. Er waait  een lekkere wind waardoor we mooie tochtjes hebben kunnen maken. Dat was de training en ik verwacht dat we genoeg hebben getraind om de oversteek te maken richting Hartlepool. Het is een leuk team en we kunnen het goed vinden met elkaar, hoewel we soms ook moeite moeten doen om duidelijk te zijn naar elkaar. Morgen vertrekken wij richting Engeland. Die reis zal, afhankelijk van de wind, ongeveer 60 uur duren. Daarna hebben we nog een trip naar Newcastle en daar zullen allerlei activiteiten plaats vinden. Ik kijk enorm uit naar de trip naar Engeland en ik hoop dat deze goed zal verlopen. Het is de bedoeling dat we de nachten 2 shifts van 4 uur zeilen en de andere 2 shifts van 4 uur zullen we tijd hebben om te slapen. Overdag zullen wij gewoon met zijn 5en zeilen. Ik kijk er erg naar uit en heb totaal geen verwachtingen van de wind en de hele reis. Mike